شیوع مجدد کرونا در کشور اعلام شد

در نامه علیرضا رئیسی آمده است: با وجود اعلام پایان وضعیت اضطراری بیماری کرونا از سوی سازمان جهانی بهداشت، رصدهای صورت‌گرفته در سامانه‌های دیده‌وری و مراقبت غیردیده‌وری کشور حاکی از افزایش موارد ابتلا به ویروس کرونا در هفته‌های اخیر است. همچنین روند گردش ویروس‌های تنفسی در کشور همچنان ادامه دارد.

معاون بهداشت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در نامه‌ای به معاونان بهداشت دانشگاه‌ها از افزایش ابتلا به کرونا خبر داد و بر لزوم تشدید اقدامات مراقبتی در برابر بیماری‌های حاد تنفسی، به‌ویژه کرونا تأکید کرد.

 معاون بهداشت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در نامه‌ای به معاونان بهداشت دانشگاه‌های علوم پزشکی بر لزوم تشدید اقدامات مراقبتی در برابر بیماری‌های حاد تنفسی، به‌ویژه کووید-۱۹ و آنفلوانزا، تأکید کرد.

در نامه علیرضا رئیسی آمده است: با وجود اعلام پایان وضعیت اضطراری بیماری کرونا از سوی سازمان جهانی بهداشت، رصدهای صورت‌گرفته در سامانه‌های دیده‌وری و مراقبت غیردیده‌وری کشور حاکی از افزایش موارد ابتلا به ویروس کرونا در هفته‌های اخیر است. همچنین روند گردش ویروس‌های تنفسی در کشور همچنان ادامه دارد.

بر این اساس، معاونت بهداشت وزارت بهداشت از معاونان بهداشت دانشگاه‌ها و دانشکده‌های علوم پزشکی کشور خواسته است تا ضمن اجرای اقدامات مراقبتی و آموزشی، گزارش عملکرد دوره‌ای خود را به مرکز مربوطه ارسال نمایند.

در این نامه بر ضرورت استفاده صحیح و مستمر از ماسک به‌ویژه در فضاهای بسته و پرجمعیت تأکید شده است. همچنین پایش منظم اماکن تجمعی نظیر مدارس، زندان‌ها و آسایشگاه‌ها از نظر رعایت ضوابط بهداشتی مورد تأکید قرار گرفته است.

ترویج فرهنگ خودمراقبتی و رعایت آداب تنفسی در سطح جامعه از دیگر محورهای مورد توجه بوده و بازآموزی کادر بهداشتی و اجرای برنامه‌های آموزش عمومی و تخصصی برای پیشگیری از بیماری‌های حاد تنفسی نیز ضروری عنوان شده است.

در این نامه همچنین بر جلب مشارکت سایر دستگاه‌های اجرایی و بهره‌گیری از ظرفیت کارگروه‌های سلامت در سطوح مختلف کشور تأکید شده و استفاده از رسانه‌های محلی برای اطلاع‌رسانی هدفمند با رعایت اصول ارتباطات خطر، از دیگر موارد مطرح‌شده است.

بهره‌گیری از ظرفیت مساجد، روحانیون و مبلغان مذهبی برای انتقال پیام‌های بهداشتی به عموم مردم نیز مورد توجه قرار گرفته است.

معاون بهداشت وزارت بهداشت تاکید کرده است که با توجه به تداوم گردش جهانی ویروس‌های تنفسی، رعایت کامل توصیه‌های بهداشتی در مراسم و تجمعات گسترده از جمله حج و اربعین الزامی است.

در نامه رئیسی همچنین، اجرای نظام مراقبت سندرمیک برای شناسایی سریع و به‌موقع موارد مشکوک، به‌ویژه در مبادی مرزی کشور، در چارچوب سند مرزبانی زیستی، از اولویت‌های ضروری حوزه بهداشت عنوان شده است.

خورش ترشی قورمه اردبیل (ترشی گرما)

خورش ترشی گورما اردبیل یا خورشت ترشی گرما که به آن خورشت تورشی قورما هم می‌گویند یکی از محبوب‌ترین و خوشمزه‌ترین غذاهای سنتی این شهر است که به دلیل ترکیب طعم‌های مختلفی که در آن به کار رفته است، طعمی فوق‌العاده دلچسب دارد. این غذا با نام خورش لوبیا چشم بلبلی یا خورش آلوی اردبیل نیز شناخته می‌شود. اردبیلی‌ها این خورش مجلسی را در مهمانی‌ها و دورهمی‌های خود درست می‌کنند. در این مقاله از سرویس آشپزی می‌توانید با طرز تهیه خورش ترشی قورمه اردبیل آشنا شوید. در انتهای مقاله به سوالات متداول در مورد خورش ترشی قرمه خوشمزه و سنتی پاسخ خواهیم داد.

برای تهیه این خورش محلی، آلو خورشتی و لوبیا بلبلی را از قبل باید بخیسانید. برای شروع پیاز داغ را آماده کنید و گوشت خورشتی گوسفندی را به آن اضافه کنید. گوشت را تفت بدهید تا جایی که رنگ آن برگردد. لوبیا چشم بلبلی را اضافه کنید و با پیاز داغ و گوشت هم بزنید. مقدار لازم از آب را به خورش اضافه کنید و صبر کنید تا گوشت و لوبیا کامل بپزند.

در یک تابه دیگر رب گوجه فرنگی را تفت دهید تا از خامی در بیاید و رنگ آن عوض شود. آلو خورشتی را نیز با رب تفت دهید. در نیم ساعت پایانی پخت رب تفت داده شده و آلو خورشتی را به همراه نمک و آبغوره اضافه کنید. سپس صبر کنید تا خورشت کاملا جا بیفتد و غلیظ شود. در نهایت این خورشت را با برنج کته یا آبکش یا رشته پلو سرو کنید.

برای مطالعه مواد لازم، مراحل و جزییات کامل درست کردن تورشی قورما به روش اردبیلی ادامه این مطلب را بخوانید.

مواد لازم

گوشت گوسفند: ۲۰۰ گرم

لوبیا چشم بلبلی: نصف لیوان فرانسوی دسته‌دار

آلو خورشتی: ۱۰۰ گرم

پیاز (برای پیاز داغ): ۱ عدد متوسط

آبغوره: نصف لیوان فرانسوی دسته‌دار

رب گوجه: ۲ قاشق غذاخوری

زردچوبه، نمک و فلفل سیاه: به مقدار لازم

زعفران (دم‌کرده غلیظ)۱:  قاشق غذاخوری

روغن سرخ کردنی: به مقدار کافی

برنج: برای سرو کنار خورشت

طرز تهیه

خورش ترشی قورمه یا ترشی گورما اردبیل یک خورش سنتی اردبیلی است که ظاهر آن شباهت زیادی به خورشت قیمه دارد، اما از مواد اولیه نسبتا متفاوتی تهیه می‌شود. در این خورشت از ترکیب لوبیا چشم بلبلی و آلو خورشتی استفاده می‌شود.

طعم خورش ترشی گورما معمولاً کمی ترش است و به صورت غلیظ و کم آب سرو می‌شود. اگر تا به حال طعم خورش ترشی قرمه خوشمزه و سنتی اردبیل را نچشیده‌اید، پیشنهاد می‌شود حتماً آن را امتحان کنید. در ادامه می‌توانید مراحل طرز تهیه خورش ترشی قورمه اردبیل را دنبال کنید.

مرحله اول: مواد اولیه را آماده کنید

در اولین مرحله از طرز تهیه خورش ترشی گرما، لوبیا چشم بلبلی را از دو تا سه ساعت قبل بخیسانید تا هم نفخ آن گرفته شود و هم راحت‌تر بپزد. گوشت گوسفندی را به شکل مکعبی و در اندازه خورشتی خورد کنید و سپس بشویید. آلو خورشتی را نیز در آب بخیسانید تا نرم شود.

مرحله دوم: پیاز داغ درست کنید

برای تهیه پیاز داغ یک عدد پیاز متوسط را پوست بگیرید و بشویید. پیازها را به صورت نگینی ریز خرد کنید. یک قابلمه روی حرارت قرار دهید و داخل آن روغن بریزید. بعد از آنکه روغن کاملا داغ شد پیازهای خرد شده را اضافه کنید و در روغن تفت دهید. تفت دادن را تا جایی ادامه دهید که پیازها سبک و شیشه‌ای شوند.

مرحله سوم: گوشت را اضافه کنید

بعد از این که پیازها طلایی شدند، نوبت اضافه کردن گوشت به قابلمه است. در این مرحله از طرز تهیه خورش ترشی گورما باید گوشت‌های تکه تکه شده را به پیازها اضافه کنید. گوشت را با پیاز تفت دهید تا رنگ آن برگردد و به تیرگی متمایل شود. در این مرحله فلفل سیاه و زردچوبه را نیز به گوشت اضافه کنید و تفت دهید تا عطر آنها بلند شود.

مرحله چهارم: لوبیا چشم بلبلی را اضافه کنید

بعد از تفت دادن گوشت به سراغ لوبیا چشم بلبلی بروید. آبی که لوبیا را در آن خیسانده‌اید دور بریزید و لوبیا را به گوشت و پیاز داغ اضافه کنید. لوبیا چشم بلبلی را یک دور با بقیه مواد تفت دهید.

مرحله پنجم: خورش تورشی قورما را بار بگذارید

در ادامه تهیه ترشی گورما، مقدار لازم از آب را درون قابلمه بریزید. درب قابلمه را ببندید و حرارت را زیاد کنید تا به جوش بیاید. سپس حرارت را کم کنید و زمان بدهید تا گوشت و لوبیا کاملا بپزد.

مرحله ششم: چاشنی‌ها و نمک را به خورش اضافه کنید

دو قاشق غذاخوری رب گوجه فرنگی را در مقداری روغن بریزید و در تابه دیگری روی حرارت قرار دهید. رب گوجه فرنگی را در روغن تفت دهید تا رنگ آن برگردد و تیره شود. آلو خورشتی را نیز اضافه کنید و با رب تفت دهید.

بعد از گذشت دو تا سه ساعت و در نیم ساعت پایانی پخت، زمانی که گوشت به خوبی پخت و نرم شد رب گوجه فرنگی و آلو خورشتی را به همراه آبغوره و نمک اضافه کنید. خورش ترشی گرما را یک دور کامل هم بزنید تا تمام مواد با هم ترکیب شوند. سپس زمان بدهید تا خورشت کاملا جا بیفتد و به غلظت مناسب برسد. در ۱۰ دقیقه پایانی پخت هم برای عطر بیشتر زعفران دم کرده غلیظ را به این خورشت اضافه کنید.

مرحله آخر: خورش ترشی گرما را سرو کنید

وقتی که خورشت تورشی قورما کاملا جا افتاد آن را از روی حرارت بردارید. خورش را در ظرفی مناسب بکشید و با چلو آبکش، رشته پلو خالی یا چلو کته و انواع سالاد آن را سرو کنید. نوش جان!

نکات مهم در طرز تهیه خورش ترشی قورمه اردبیل

اگر در اواخر پخت خورش ترشی گورما اردبیل متوجه شدید که لوبیا هنوز سفت است، می‌توانید مقداری کمی آب جوش به خورش اضافه کنید و اجازه دهید تا لوبیاها به طور کامل پخته شوند. در صورت تمایل می‌توانید لوبیا چشم بلبلی را به صورت جداگانه بپزید و سپس به خورش اضافه کنید.

مقدار نمک و آبغوره خورش ترشی گورما کاملاً سلیقه‌ای است و شما می‌توانید میزان ترشی خورش را با توجه به ذائقه خودتان و اعضای خانواده تنظیم کنید. اما به طور کلی خورش ترشی قورمه اردبیل باید کمی ترش باشد.

خورش ترشی گورما اردبیل نباید خیلی رقیق و یا خیلی غلیظ باشد، بنابراین سعی کنید غذا را به اندازه بجوشانید تا غلظت مناسبی پیدا کند.

اگر در طرز تهیه خورش ترشی قیمه از لوبیای خیس نخورده استفاده می‌کنید، بهتر است لوبیاها را برای ۲ بار بجوشانید و آب آن‌ها را تخلیه کنید و بعد به غذا اضافه کنید.

پیشنهاد می‌شود قبل از اضافه کردن آلوها به خورش ترشی گورما اردبیل برای ۱۵ تا ۲۰ دقیقه آلوها را در آب بخیسانید.

مقدار رب این غذا کاملاً سلیقه‌ای است و شما می‌توانید در صورت تمایل میزان رب را کمتر و مقدار زعفران را زیادتر کنید.

اگر در طرز تهیه خورش ترشی قورمه اردبیل از آلوی ترش استفاده می‌کنید، بهتر است آبغوره را حذف کنید.

در صورت تمایل می‌توانید برای تهیه خورش ترشی قرمه خوشمزه و سنتی از مقداری سیر رنده شده نیز استفاده کنید.

این غذا معمولا با پیاز داغ فراوان تهیه می‌شود، بنابراین در صورت تمایل می‌توانید مقدار بیشتری پیاز داغ عسلی به غذا اضافه کنید.

خورش ترشی قیمه با آلو سیاه نیز تهیه می‌شود. شما می‌توانید این غذا را با آلو سیاه یا ترکیب آلو سیاه و آلو بخارا نیز تهیه کنید.

در صورت تمایل می‌توانید برای تهیه خورش لوبیا چشم بلبلی اردبیل به جای چوب دارچین از پودر دارچین استفاده کنید.

اگر به هر دلیلی تمایلی به مصرف گوشت قرمز ندارید، می‌توانید خورش ترشی گورما اردبیل را با مرغ نیز آماده کنید

از گوشت گوساله نیز در تهیه این غذا می‌توانید استفاده کنید؛ اما گوشت گوسفندی به دلیل بافت چربی که دارد خورش را خوشمزه‌تر می‌کند.

آلو خورشتی را حتما در مراحل انتهایی کار اضافه کنید تا شکل خود را در خورشت از دست ندهد.

رب گوجه فرنگی و نمک را حتما بعد از آنکه گوشت کاملا پخت اضافه کنید. در غیر این‌صورت باعث می‌شود تا گوشت در خورشت سفت باقی بماند.

فوت و فن‌های خوشمزه شدن خورشت ترشی گرما آذری

در طرز تهیه خورش ترشی قورمه اردبیل از چه نوع آلویی استفاده می‌شود؟

برای تهیه خورش ترشی گورما اردبیل معمولاً از آلو خورشتی یا آلو بخارا استفاده می‌شود. اما شما می‌توانید در صورت تمایل از آلو سیاه نیز برای تهیه این غذا استفاده کنید.

مهم‌ترین طعم دهنده‌های خورش ترشی گورما اردبیل چیست؟

برای طعم بخشیدن به خورش ترشی گورما اردبیل معمولاً از چوب دارچین، فلفل سیاه، زعفران و پیاز داغ فراوان استفاده می‌شود.

برای درست کردن خورش ترشی گورما اردبیلی از چه نوع گوشتی استفاده می‌شود؟

معمولاً برای تهیه خورش ترشی گورما از گوشت گوسفندی یا گوساله استفاده می‌شود. اما اگر تمایلی به خوردن گوشت قرمز ندارید می‌توانید برای درست کردن این غذای خوشمزه از تکه‌های مرغ نیز استفاده کنید.

طرز تهیه خورش ترشی قورمه تبریز به چه شکل است؟

طرز تهیه خورش ترشی قورمه تبریزی هم مثل اردبیلی است و در تهیه آن از لوبیا چشم بلبلی استفاده می‌شود.

اگر فرصت برای خیساندن لوبیا چشم بلبلی نبود چه کار باید کرد؟

اگر لوبیا را از قبل نخیسانده‌اید و فرصت کافی برای این کار ندارید، یک دور آن را بجوشانید و آب آن را دور بریزید. سپس به خورشت اضافه کنید.

غلظت خورش ترشی گرما چه قدر باید باشد؟

این خورشت باید غلظتی شبیه به قیمه یا قرمه سبزی داشته باشد. پس زمان بدهید تا روی شعله ملایم گاز بپزد و آب اضافه آن کاملا کشیده شود و به غلظت مناسب برسد.

جنسیت در انتصاب روسای دانشگاه‌ها هیچ نقشی ندارد/رویکرد مردانه یا زنانه کردن این مراکز را ندارم

وزیر علوم با بیان اینکه رویکرد مردانه یا زنانه کردن دانشگاه ها و مراکز علمی کشور را ندارم، گفت: برای انتصاب مدیران شایسته خانم در دانشگاه ها و مراکز علمی تاکید کردم.

دکتر حسین سیمایی صراف ، ضمن بیان این مطلب به رویکرد وزارت علوم برای انتخاب زنان در جایگاه‌های مدیریتی دانشگاه‌ها اشاره و اظهار کرد: موضوع جنسیت در انتصابات مدیران و روسا هیچ نقشی ندارد. حتی در شرایط برابر انتخاب زنان به عنوان مدیر یا رئیس دانشگاه را برابر می‌دانم. بنابراین به هیچ عنوان رویکرد مردانه یا زنانه کردن انتصابات دانشگاه‌ها را ندارم.

وی در ادامه تصریح کرد: من حتی به روسای دانشگاه‌ها و مراکز علمی برای انتصاب زنان شایسته تاکید کرده‌ام. در واقع وقتی رویکرد بنده در انتصابات جنسیتی نباشد یقینا در انتصابات معاونین و مدیران دانشگاه ها نیز این رویکرد جاری خواهد بود.

وزیر علوم خاطر نشان کرد: برای ما زن و مرد بودن در انتصابات هیچ نقشی ندارد. در واقع داشتن این نگاه هم از سوی ارزش‌های فرهنگی و دینی به ما تاکید شده است و هم اینکه اخلاقیات نیز به ما می‌گوید که جنسیت را معیار انتخاب روسای دانشگاه‌ها قرار ندهیم.

دکتر سیمایی صراف با اشاره به استقبال زنان برای حضور در دانشگاه ها و آمار بالای داوطلبان زن در کنکور گفت: بر اساس آمارهای اعلام شده حدود ۶۳ درصد داوطلبان کنکور و ۶۷ درصد متقاضیان دانشگاه فرهنگیان زنان هستند. حتی آمار دانشجویان مهارتی در کشور بین دختران و پسران نیز برابر می شود. این خود فاکتوری است که ما دانشگاه و مشاغل آینده را از امروز پیش بینی کنیم. برای این موضوع ما میز آینده پژوهی را در وزارت علوم راه اندازی کرده‌ایم.

“اسباب‌بازی زیاد”؛ خوب یا بد؟

در دنیای امروز، اتاق‌های کودکان بیشتر شبیه به نمایشگاه‌های اسباب‌بازی‌های مختلف است؛ عروسک‌های رنگارنگ، پازل‌های پیچیده، ماشین‌های متحرک و هزاران وسیله دیگر که در نظر والدین تنها ابزار سرگرمی یا حتی وسیله‌ای برای یادگیری به حساب می‌آیند. اما آیا تا به حال فکر کرده‌ایم که آیا انباشت این همه اسباب‌بازی در اتاق کودک، به رشد و تربیت او کمکی می‌کند یا ممکن است عواقب پنهانی به همراه داشته باشد؟

در عصر حاضر، اتاق کودکان غالباً بیش از آنکه فضایی برای بازی و خلاقیت باشد، به نمایشگاهی از اسباب‌بازی‌های رنگارنگ و متنوع تبدیل شده است. از عروسک‌های سخنگو گرفته تا پازل‌های پیچیده و ماشین‌های کنترلی، انبوهی از وسایل در دسترس کودکان قرار دارد که از دید والدین، تنها ابزاری برای سرگرمی و یادگیری محسوب می‌شوند. اما سوال اصلی اینجاست: آیا این انباشت بی‌رویه اسباب‌بازی‌ها، واقعاً به رشد ذهنی و عاطفی کودک کمک می‌کند؟ یا اینکه ممکن است این وفور نعمت، عواقب ناخواسته‌ای را در پی داشته باشد که از دید ما پنهان مانده است؟

تصور کنید کودکی را که در دریایی از اسباب‌بازی‌ها غرق شده است، هر کدام با وعده‌ای از سرگرمی و ماجراجویی. در نگاه اول، این تصویر ممکن است شادی و خوشبختی را تداعی کند. اما آیا واقعاً چنین است؟ آیا این کودک در میان این همه گزینه، فرصتی برای تمرکز، خلاقیت و نوآوری دارد؟ یا اینکه این تنوع بیش از حد، او را دچار سردرگمی و بی‌حوصلگی می‌کند؟ آیا ممکن است این انبوه اسباب‌بازی‌ها، به جای پرورش ذهن، آن را فلج کند؟

بسیاری از والدین بر این باورند که هر چه اسباب‌بازی‌های بیشتری در اختیار فرزندانشان قرار دهند، فرصت‌های یادگیری و رشد بیشتری را برای آن‌ها فراهم می‌کنند. اما تحقیقات و تجربیات نشان داده‌اند که این تصور همیشه درست نیست. در واقع، داشتن اسباب‌بازی‌های زیاد می‌تواند اثرات منفی بر تمرکز، خلاقیت و استقلال کودک داشته باشد.

واقعیت این است که اسباب‌بازی‌های بیش از حد نه تنها می‌توانند باعث شلوغی و سردرگمی در ذهن کودک شوند، بلکه ممکن است به مشکلات روانی، اجتماعی و حتی جسمی منجر گردند. در این گزارش، به بررسی پیامدهای منفی داشتن اتاقی پر از اسباب‌بازی و همچنین آسیب‌های احتمالی آن بر روان و رفتار کودک خواهیم پرداخت.و دلایلی را ارائه خواهیم داد که چرا اسباب‌بازی کمتر، می‌تواند برای کودک شما بهتر باشد.

تاثیرات منفی روانی اسباب‌بازی‌های زیاد بر کودکان

در دنیای امروز، بسیاری از والدین تلاش می‌کنند با خرید اسباب‌بازی‌های مختلف برای کودکانشان، اوقات فراغت آن‌ها را پر کنند و به نوعی از این طریق، به توسعه توانایی‌های ذهنی و فیزیکی آنان کمک کنند. اما تحقیقات نشان می‌دهند که انباشت بیش از حد اسباب‌بازی‌ها می‌تواند آثار منفی بر روان کودکان داشته باشد.

بر اساس مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۴ توسط پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا منتشر شد، وجود اسباب‌بازی‌های زیاد می‌تواند باعث ایجاد احساس آشفتگی و استرس در کودکان شود. این تحقیق نشان داد که کودکانی که در اتاق‌های خود با حجم زیادی از اسباب‌بازی‌ها محاصره شده بودند، بیشتر با مشکلاتی مانند ناتوانی در تمرکز، احساس کلافگی و کاهش توانایی در انتخاب مواجه می‌شدند. وجود تعداد زیاد اسباب‌بازی‌ها می‌تواند باعث ایجاد اختلال در پردازش اطلاعات کودک شود و در نتیجه، او نمی‌تواند به طور کامل بر هیچ یک از اسباب‌بازی‌ها متمرکز شود و به این ترتیب، از مزایای آموزشی یا سرگرمی آن‌ها بهره‌برداری نمی‌کند.

تاثیرات منفی اجتماعی: وابستگی به اسباب‌بازی‌ها

یکی از اثرات منفی که اسباب‌بازی‌ زیاد می‌تواند بر روابط اجتماعی کودکان داشته باشد، وابستگی بیش از حد به این اشیاء است. مطالعات نشان می‌دهند که کودکانی که تعداد زیادی اسباب‌بازی دارند، ممکن است به جای تعامل با همسالان خود، بیشتر ترجیح دهند که به تنهایی بازی کنند و به این ترتیب، فرصت‌های کمتری برای توسعه مهارت‌های اجتماعی پیدا کنند.

در مقاله‌ای که در مجله علمی تعلیم و تربیت کودکان در سنین ابتدایی “”Journal of Early Childhood Education”  منتشر شده، پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که وقتی کودکان به‌طور مداوم با اسباب‌بازی‌های زیاد بازی می‌کنند، کمتر تمایل دارند با دیگران به طور مشترک بازی کنند و این می‌تواند موجب کاهش مهارت‌های ارتباطی آنان شود. این امر به خصوص در محیط‌های آموزشی و اجتماعی مانند مدرسه می‌تواند مشکلاتی را برای کودک ایجاد کند.

آسیب‌های جسمی و حرکتی ناشی از اسباب‌بازی‌های زیاد

وجود تعداد زیاد اسباب‌بازی در اتاق کودکان می‌تواند علاوه بر مشکلات روانی و اجتماعی، آسیب‌های جسمی نیز در پی داشته باشد. بسیاری از اسباب‌بازی‌ها فضای فیزیکی زیادی را اشغال می‌کنند و در نتیجه، ممکن است کودک نتواند در محیط خود به راحتی حرکت کند و از آزادی عمل بهره‌مند شود.

بر اساس تحقیقاتی که در مجله “Pediatrics” منتشر شده، قرار دادن اسباب‌بازی‌های متعدد در اتاق کودک می‌تواند باعث ایجاد بی‌نظمی و خطرات بالقوه در محیط شود. اسباب‌بازی‌هایی که بر روی زمین رها می‌شوند، می‌توانند باعث زمین خوردن کودک و حتی آسیب‌های جدی شوند. علاوه بر این، اسباب‌بازی‌های الکترونیکی یا سخت می‌توانند باعث ایجاد مشکلات جسمی از جمله کمردرد و اختلالات حرکتی شوند.

نقص در توسعه خلاقیت و مهارت‌های حل مسئله

وجود تعداد زیاد اسباب‌بازی‌ها، به ویژه زمانی که کودک بدون هدایت و راهنمایی با آن‌ها بازی می‌کند، می‌تواند باعث کاهش خلاقیت و مهارت‌های حل مسئله در کودکان شود. در یک مطالعه که در مجله “Child Development” منتشر شد، نشان داده شد که کودکانی که با تعداد کمتری اسباب‌بازی بازی می‌کنند، معمولاً مهارت‌های حل مسئله بهتری دارند و خلاق‌تر هستند. این کودکان به دلیل محدودیت‌های موجود، مجبور به استفاده از تخیل خود برای پیدا کردن روش‌های جدید برای بازی می‌شوند.

اهمیت ساده‌سازی محیط بازی

برخلاف تصور رایج، تعداد زیاد اسباب‌بازی‌ها لزوماً به معنای فرصت‌های بیشتر برای یادگیری یا سرگرمی کودک نیست. بر اساس تحقیقات، فضای ساده‌تری که کودک تنها با چند اسباب‌بازی جذاب و مناسب پر شود، می‌تواند به رشد و توسعه او کمک بیشتری کند. محیط‌های ساده‌سازی شده، کودک را مجبور به استفاده از تخیل و تفکر خلاقانه برای خلق بازی‌ها و فعالیت‌های جدید می‌کنند.

پژوهشگران در تحقیقی که در مجله علم روانشناسی “Psychological Science” منتشر شده، به این نتیجه رسیدند که وقتی کودکان در محیطی ساده‌تر و با تعداد محدودتری از اسباب‌بازی‌ها قرار می‌گیرند، بیشتر قادر به استفاده از خلاقیت خود برای ساخت داستان‌ها، حل مشکلات و تعاملات اجتماعی هستند. این امر موجب می‌شود که نه تنها کودک در بازی‌های خود غرق شود، بلکه مهارت‌های شناختی و اجتماعی خود را نیز تقویت کند.

راهکارهای جایگزین برای والدین

گاهی بیشتر بودن به معنای بهتر بودن نیست. در واقع، یکی از اشتباهات رایج والدین در دنیای امروز، انباشت بیش از حد اسباب‌بازی‌هاست. اما راه‌حل چیست؟ آیا باید اسباب‌بازی‌ها را از اتاق کودکان حذف کنیم؟ قطعاً نه! در ادامه، به والدین راهکارهایی عملی و مؤثر پیشنهاد می‌دهیم تا بدون نیاز به خرید بیش از حد اسباب‌بازی، رشد و یادگیری کودک خود را تسهیل کنند.

  خلاقیت و بازی‌های ساده:

به جای خرید اسباب‌بازی‌های زیاد، کودک را به بازی با اشیاء روزمره مانند جعبه‌ها، پارچه‌ها و لوازم آشپزخانه تشویق کنید. این نوع بازی‌ها به تقویت تخیل و مهارت‌های حل مسئله کمک می‌کند.

بازی‌های گروهی و اجتماعی:

کودک را به بازی‌های گروهی با همسالان تشویق کنید تا مهارت‌های اجتماعی او تقویت شود. بازی‌های مشترک می‌توانند فرصت‌های خوبی برای یادگیری ارزش‌هایی همچون همکاری و اشتراک‌گذاری فراهم کنند.

فعالیت‌های ورزشی و بدنی:

فعالیت‌هایی مانند دویدن، دوچرخه‌سواری و بازی‌های ساده در فضای باز، سلامت جسمانی کودک را تقویت می‌کنند و به تقویت روحیه و روابط اجتماعی او کمک می‌کنند.

  کتاب‌ها و قصه‌گویی:

کتاب‌های داستانی می‌توانند دایره واژگان کودک را گسترش داده و تخیل او را شکوفا کنند. قصه‌گویی می‌تواند فرصتی برای تقویت روابط عاطفی میان والدین و کودک باشد.

  استفاده از طبیعت:

طبیعت منبع غنی از فرصت‌های یادگیری است. پیاده‌روی در پارک، جمع‌آوری سنگ‌ها یا برگ‌ها و مشاهده حیوانات می‌تواند به توسعه مهارت‌های حسی کودک و ایجاد تجربه‌های آموزشی طبیعی کمک کند.

فرانشیز خدمات بستری مددجویان کمیته‌امداد «رایگان» شد/ پرداخت کمک هزینه درمان ناباروری در مراکز خصوصی تا ۵۰ میلیون تومان

مدیرکل بهداشت، درمان و بیمه‌های اجتماعی کمیته امداد از رایگان شدن فرانشیز بستری مددجویان در مراکز دولتی و دانشگاهی برای مددجویان کمیته امداد و سازمان بهزیستی، رزمندگان معسر و زنان سرپرست خانوار معسرخبر داد.

مجتبی احمدلو ، با اشاره به بند ج ماده ۷۳ قانون برنامه پنج ساله هفتم پیشرفت، گفت: هیات دولت در ۲۸ اسفندماه سال ۱۴۰۳، فرانشیز بستری مددجویان در مراکز دولتی و دانشگاهی را برای مددجویان کمیته امداد، سازمان بهزیستی، رزمندگان معسر و زنان سرپرست خانوار معسر رایگان و برای سایر گروه‌ها در دهک یک تا سه ۲ درصد فرانشیز و برای سایر دهک‌ها ۱۰ درصد فرانشیز اعلام کرده است که با اجرای کامل این قانون توسط سازمان بیمه و مراکز درمانی، دغدغه‌ مردم هنگام ترخیص در هزینه‌های بستری رفع خواهد شد.

وی درخصوص هزینه خدمات سرپایی نیز توضیح داد: مطابق مصوبه هئیت دولت در سال جاری، فرانشیز سرپایی برای مددجویان کمیته امداد ۱۵ درصد است و علاوه بر این، فرانشیز پزشک خانواده‌ برای مددجویان شهری نیز ۲۷ هزار تومان در نظر گرفته شده است. 

مدیرکل بهداشت، درمان و بیمه‌های اجتماعی کمیته امداد با اشاره به اقدام دیگر امداد در راستای حمایت از خانواده نیز افزود: غیر از اینکه دولت خدمات ناباروری را تحت پوشش بیمه قرار داده است، کمیته امداد در صورتی که مددجویان این نهاد مشمول هزینه باشند برای ارائه خدمات درمان ناباروری تا ۵۰ میلیون تومان کمک می‌کند.

چگونگی افزایش سبد واکسیناسیون ملی / بررسی واکسن‌های جدید در کمیته کشوری

معاون بهداشت وزارت بهداشت درباره سازوکار اضافه‌شدن واکسن‌های جدید به برنامه واکسیناسیون کشوری توضیح داد.

دکتر علیرضا رئیسی با بیان اینکه تاثیر و نقش واکسن در کنترل بیماری‌های غیرقابل کتمان است، گفت: وضعیت سبد ملی واکسیناسیون کشور نه تنها در سطح منطقه بلکه در سطح دنیا نیز خوب ارزیابی می‌شود. مقایسه سبد واکسیناسیون با کشورهای پیشرفته نیز حاکی از آن است که تفاوت چندانی با کشورهایی از این دست نداریم.

وی با بیان اینکه ورود هر واکسن جدید به سبد واکسیناسیون کشور مستلزم بررسی‌های مختلف است، گفت: هنگامی که تصمیم گرفته می‌شود یک واکسن به سبد واکسیناسیون کشور اضافه شود مسائل متعددی مانند «هزینه اثربخشی»، «در دسترس بودن تکنولوژی با توجه به تحریم‌ها»، «پایدار بودن تامین واکسن»، «گروه هدف» و «بار اقتصادی» مورد بررسی قرار می‌گیرد. تمام این موارد می‌بایست مورد بررسی قرار گیرد و فقط به یک مورد نباید اکتفا کرد.

معاون بهداشت وزارت بهداشت اظهار کرد: کمیته کشوری واکسیناسیون به بررسی مولفه‌ها می‌پردازد. به دلیل اینکه مولفه‌های متعددی مورد بررسی قرار می‌گیرد، پروسه بررسی زمان‌بر است و در بازه زمانی کوتاه‌مدت انجام نمی‌شود.

وی درباره اضافه واکسن آبله مرغان به برنامه واکسیناسیون ملی نیز گفت: بررسی افزایش سبد واکسیناسیون کشوری فقط به واکسن آبله‌مرغان محدود نمی‌شود بلکه واکسن‌های دیگری نیز در حال بررسی است. هنگامی که کمیته کشوری واکسیناسیون نتایج نهایی بررسی‌ها را اعلام کند، وزارت بهداشت درباره اضافه شدن واکسن به سبد واکسیناسیون کشور تصمیم می‌گیرد.

هشدار درباره مصرف بی رویه‌ی ویتامین D

یک پزشک عمومی در انگلیس از کسانی که قصد مصرف ویتامین D را دارند خواسته است تا قبل از استفاده از این مکمل با آزمایش خون، سطح آن را در بدن خود بررسی کنند زیرا مصرف بیش از حد این ویتامین ممکن است منجر به آسیب قلبی و کلیوی شود.

دکتر «آصف احمد» در ویدئویی گفت افراد بسیار زیادی را دیده است که دز بسیار بالای ویتامین D را مصرف می‌کنند که می‌تواند باعث ریتم غیرطبیعی قلب، نارسایی کلیه و درد استخوان شود.

در حال حاضر تخمین زده می‌شود که از هر شش بزرگسال در انگلیس یک نفر به اندازه کافی ویتامین D دریافت نمی‌کند در حالی که به گفته دکتر احمد، برخی افراد بیش از حد ویتامین D مصرف می‌کنند.

این ویتامین که همچنین به عنوان «ویتامین آفتاب» شناخته می‌شود، منبع اصلی آن قرار گرفتن در معرض نور خورشید و همچنین غذاهایی مانند ماهی و زرده تخم مرغ است.

دستورالعمل‌های NHS (خدمات ملی بهداشت انگلیس) مصرف مکمل ویتامین D را در طول ماه‌های زمستان، زمانی که آفتاب کمتری وجود دارد پیشنهاد می‌کند، اما دکتر احمد گفت مصرف بیش از حد این ویتامین می‌تواند خطرناک باشد.

دکتر احمد توضیح داد: مصرف طولانی مدت ویتامین D در دزهای بالا در واقع بسیار خطرناک است، زیرا می‌تواند باعث هیپرکلسمی شود. در این وضعیت، کلسیم اضافی وارد جریان خون می‌شود و خطر بیماری قلبی و کلیوی را افزایش می‌دهد.

این پزشک توضیح داد که ویتامین D محلول در چربی است و به راحتی از بدن دفع نمی‌شود.

به گزارش دیلی میل، این پزشک عمومی توضیح داد: بسیاری از مواقع وقتی دز بالایی از ویتامین‌ها را مصرف می‌کنید، آنقدرها هم خطرناک نیست زیرا در آب محلول هستند و بدنتان به راحتی آنها را دفع می‌کند.

اما در مورد ویتامین‌های محلول در چربی مانند ویتامین D اینگونه نیست و نمی‌توانیم از شر ویتامین‌های اضافی خلاص شویم، بنابراین در بدن تجمع می‌یابند.

این وضعیت می‌تواند استخوان‌ها را ضعیف کند و به کلیه‌ها و قلب آسیب برساند.

بهترین ویتامین‌ها برای سلامت پا در سالمندان

 با افزایش سن، حفظ قدرت پاها برای تحرک و سلامتی ضروری می‌شود. ویتامین برای پاهای قوی نقشی کلیدی در این زمینه ایفا می‌کند. در این مقاله به بررسی ویتامین‌هایی می‌پردازیم که به تقویت عضلات و استخوان‌های پا کمک می‌کنند. این اطلاعات به شما کمک می‌کند تا با انتخاب درست، پاهایی قوی‌تر داشته باشید.

آیا می‌توانید بدون استفاده از دست‌هایتان از روی صندلی بلند شوید؟ آیا می‌توانید یک پله را بالا بروید بدون اینکه نفس‌تان بند بیاید یا احساس عدم تعادل کنید؟ اگر قبل از پاسخ دادن تردید کردید، شما در حال تجربه نشانه‌های اولیه ضعف پاها مرتبط با کمبود مواد مغذی هستید، شرایطی که میلیون‌ها بزرگسال بالای ۵۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

 ۸ ماده مغذی خاص را شناسایی شده است که به طور مستقیم بر قدرت و تحرک پاها تأثیر می‌گذارند. این‌ها ویتامین‌های عمومی نیستند، بلکه ترکیبات هدفمندی هستند که هر کدام جنبه متفاوتی از سلامت پاها را پوشش می‌دهند. یکی از آن‌ها با بهینه‌سازی سیگنال‌های عصبی از گرفتگی جلوگیری می‌کند. دیگری بافت عضلانی را در سطح سلولی بازسازی می‌کند. این‌ها با هم یک سیستم کامل برای بازگرداندن قدرت پاها در هر سنی تشکیل می‌دهند.

ویتامین های مهم برای داشتن پاهای قوی

۱. ویتامین D: مولکول تحرک 

آیا تا به حال متوجه شده‌اید که بسیاری از افراد مسن برای بلند شدن از صندلی با مشکل مواجه‌اند؟ چیزی که اکثر مردم نمی‌دانند این است که این فقط نتیجه “پیری” نیست. در واقع، تا ۶۰ درصد از بزرگسالان مسن با سطوح ناکافی ویتامین D زندگی می‌کنند، بدون اینکه بدانند این کمبود تحرک آن‌ها را به خطر می‌اندازد.

 کمبود ویتامین D مستقیماً عضلات پاهایتان را ضعیف می‌کند، بدون توجه به اینکه چقدر ورزش می‌کنید. این یک چرخه خطرناک ایجاد می‌کند، هرچه پاهایتان ضعیف‌تر می‌شوند، راه رفتن سخت‌تر می‌شود، یعنی کمتر حرکت می‌کنید، که باعث کاهش بیشتر قرار گرفتن در معرض آفتاب و قدرت عضلانی می‌شود. این یک تله تحرک است که بسیاری از افراد مسن در آن گرفتار می‌شوند. 

شواهد قانع‌کننده است، تحقیقات انجمن سالمندان آمریکا نشان می‌دهد که افراد مسنی که مکمل ویتامین D مصرف می‌کنند، ۲۳ درصد کمتر از کسانی که مصرف نمی‌کنند، در معرض افتادن قرار دارند. برای بهترین نتیجه، روزانه ۸۰۰ تا ۲۰۰۰ واحد بین‌المللی (IU) را هدف قرار دهید، با این نکته که ویتامین D۳ بسیار مؤثرتر از D۲ است.

۱۵ تا ۲۰ دقیقه قرار گرفتن در معرض نور خورشید در میانه روز، مصرف منظم ماهی‌های چرب مثل سالمون و ماکرل و استفاده از مکمل باکیفیت همراه با وعده غذایی حاوی چربی‌های سالم برای جذب حداکثری.

۲. منیزیم: استاد آرامش عضلانی 

در حالی که ویتامین D عضلات شما را تقویت می‌کند، یک ماده معدنی حیاتی دیگر وجود دارد که بدن شما به شدت به آن نیاز دارد و اکثر مردم آن را نادیده می‌گیرند. آن گرفتگی‌های دردناک پا که شما را نیمه‌شب از خواب بیدار می‌کنند؟ این‌ها اتفاقات تصادفی یا نشانه‌های اجتناب‌ناپذیر پیری نیستند، بلکه سیگنال‌های هشدار بدن شما هستند که نشان‌دهنده کمبود جدی منیزیم‌اند.

منیزیم به عنوان “معدن آرامش” طبیعی بدن شما عمل می‌کند. وقتی سطح آن بیش از حد پایین می‌آید، عضلات شما به معنای واقعی کلمه نمی‌توانند پس از انقباض به درستی شل شوند. این یک عدم تعادل بیوشیمیایی خطرناک ایجاد می‌کند که در آن عضلات در حالت نیمه‌منقبض باقی می‌مانند، سفت و مستعد گرفتگی‌های ناگهانی و دردناک می‌شوند که ممکن است شما را به فریاد زدن وادار کند. این مشکل با افزایش سن تشدید می‌شود، زمانی که توانایی ما برای جذب این ماده مغذی حیاتی به طور طبیعی کاهش می‌یابد.

آنچه منیزیم را ضروری می‌کند، نقش آن در تنظیم عملکرد عضلانی و سیگنال‌دهی عصبی است. این ماده مانند دروازه‌بانی برای کلسیم عمل می‌کند که انقباض عضلانی را تحریک می‌کند. بدون منیزیم کافی، کلسیم به سلول‌های عضلانی شما هجوم می‌آورد و آن‌ها را دائماً در حالت تنش نگه می‌دارد. فراتر از پیشگیری از گرفتگی، تحقیقات نشان می‌دهد که منیزیم به طور چشمگیری گردش خون به عضلات پا را بهبود می‌بخشد و اطمینان می‌دهد که آن‌ها اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز برای عملکرد صحیح را دریافت می‌کنند.

برای بهترین نتیجه، روزانه ۳۲۰ تا ۴۲۰ میلی‌گرم را از سه منبع قدرتمند هدف قرار دهید: سبزیجات برگ‌دار تیره مثل اسفناج، دانه‌های کدو تنبل غنی از منیزیم، و بله، حتی یک تکه کوچک شکلات تلخ.

۳. ویتامین B۱۲: محافظ اعصاب

سبزیجات برگ‌دار تیره و غذاهای غنی از منیزیم که تازه بحث کردیم، نقش حیاتی در آرامش عضلانی دارند، اما در مورد اعصابی که این عضلات را کنترل می‌کنند چه می‌توان گفت؟ آیا متوجه سوزن‌سوزن شدن، بی‌حسی یا ضعف غیرقابل توضیح در پاهایتان شده‌اید که گاهی می‌آید و می‌رود؟ پزشک شما ممکن است آن را آرتروز بنامد، اما تا ۴۳ درصد از افراد مسن در واقع از کمبود ویتامین B۱۲ رنج می‌برند که سیگنال‌های بین مغز و پاهایشان را مختل می‌کند.

اینجا چیزی است که اتفاق می‌افتد B۱۲ برای حفظ غلاف میلین، پوشش محافظ اطراف اعصاب، ضروری است. وقتی سطح B۱۲ کاهش می‌یابد، این پوشش تخریب می‌شود و باعث می‌شود سیگنال‌های عصبی مختل یا کاملاً ضعیف شوند. مثل این است که سیم‌های برق فرسوده‌ای داشته باشید که قدرت ناپیوسته‌ای به عضلات پاهایتان می‌فرستند.

پس از ۵۰ سالگی، بدن شما به تدریج توانایی جذب B۱۲ از غذا را از دست می‌دهد. این به این دلیل است که تولید اسید معده با افزایش سن به طور طبیعی کاهش می‌یابد و استخراج B۱۲ کافی را، مهم نیست چقدر غذاهای غنی از B۱۲ مصرف کنید، تقریباً غیرممکن می‌کند.

عواقب آن جدی است، بدون سیگنال‌دهی عصبی مناسب، عضلات شما اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز برای قوی ماندن را دریافت نمی‌کنند. این منجر به خستگی، عدم تعادل و دشواری در راه رفتن می‌شود. ناامیدکننده‌ترین بخش؟ آزمایش‌های خون استاندارد اغلب کمبود B۱۲ را تا زمانی که آسیب قابل‌توجهی رخ نداده باشد، تشخیص نمی‌دهند.

برای حداکثر محافظت، مکمل‌های متیل‌کوبالامین، قطره‌های زیرزبانی که هضم را دور می‌زنند، یا تزریق B۱۲ را در صورتی که سطح آن به شدت پایین باشد، انتخاب کنید. آن‌ها را با صبحانه مصرف کنید تا جذب بهینه شود. بسیاری از افراد مسن که مصرف B۱۲ خود را افزایش می‌دهند، گزارش می‌دهند که ظرف چند هفته احساس می‌کنند یک دهه از تحرک خود را بازیافته‌اند.

بهترین ویتامین‌ها برای سلامت پا در سالمندان

۴. کلاژن: بازسازنده بافت

در حالی که B۱۲ به بازسازی سیگنال‌های عصبی کمک می‌کند، یک جزء حیاتی دیگر وجود دارد که به معنای واقعی کلمه پاهایتان را کنار هم نگه می‌دارد. آیا تا به حال متوجه شده‌اید که خم شدن برای بستن بند کفش‌هایتان با هر سال که می‌گذرد سخت‌تر می‌شود؟ برای میلیون‌ها فرد مسن، این فقط به انعطاف‌پذیری مربوط نیست، بلکه به این دلیل است که چارچوب ساختاری مفاصل شما به طور خاموش در حال تخریب است.

پس از ۵۰ سالگی، تولید کلاژن بدن شما به شدت کاهش می‌یابد. این فقط یک روند مکمل دیگر نیست، کلاژن ۳۰ درصد از کل پروتئین بدن شما را تشکیل می‌دهد و داربست ضروری برای همه چیز، از غضروف زانو گرفته تا تاندون‌های ساق پایتان را شکل می‌دهد. با کاهش تولید، مفاصل شما به معنای واقعی کلمه بالشتک خود را از دست می‌دهند و استخوان با هر قدم به استخوان ساییده می‌شود.

آنچه کلاژن را منحصربه‌فرد می‌کند، نحوه هدف‌گذاری جنبه‌های مختلف تحرک است. کلاژن نوع I و III عضلات و تاندون‌ها را تقویت می‌کند، که برای جلوگیری از احساس لرزش هنگام ایستادن ضروری است. در همین حال، کلاژن نوع II به طور خاص بالشتک مفاصل زانو و لگن شما را بازسازی می‌کند و امکان حرکت روان و بدون درد را فراهم می‌کند.

آزمایش‌های بالینی اکنون تأیید می‌کنند که مکمل کلاژن مناسب می‌تواند به طور قابل‌توجهی عملکرد مفاصل و تحرک را در افراد مسن بهبود بخشد.

مؤثرترین استراتژی ترکیب سه روش است: نوشیدن آبگوشت استخوان خانگی (که حاوی همه انواع کلاژن است)، مصرف پپتیدهای کلاژن هیدرولیز شده با ویتامین C (که جذب را افزایش می‌دهد) و خوردن منظم غذاهای غنی از کلاژن مثل پوست مرغ و ماهی چرب.

۵. امگا-۳: مبارز التهاب 

در حالی که آموختیم کلاژن چگونه پایه ساختاری برای پاها و مفاصل ما فراهم می‌کند، دشمنی نامرئی وجود دارد که همین حالا در حال تخریب این پایه است. حتی وقتی در حال تقویت پاهایتان هستید، التهاب مزمن می‌تواند به طور خاموش پیشرفت شما را از بین ببرد و باعث سفتی و ضعف مداوم شود که بسیاری به اشتباه آن را صرفاً به “پیری” نسبت می‌دهند.

مشکل در بشقاب شام شماست. رژیم غذایی استاندارد آمریکایی طوفان التهابی کاملی ایجاد می‌کند، پر از اسیدهای چرب امگا-۶ که التهاب را ترویج می‌دهند و به شدت فاقد امگا-۳‌هایی که با آن مبارزه می‌کنند. این عدم تعادل بدن شما را در حالت التهاب مزمن خفیف نگه می‌دارد و به تدریج بافت عضلانی را روز به روز تخریب می‌کند.

اسیدهای چرب امگا-۳، به‌ویژه EPA و DHA، به‌عنوان عوامل ضدالتهابی طبیعی عمل می‌کنند. آن‌ها نشانگرهای التهابی خاصی مانند IL-۶ و TNF-alpha را که در غیر این صورت بافت عضلانی شما را تخریب می‌کنند، هدف قرار داده و کاهش می‌دهند. تحقیقات قانع‌کننده است – مطالعات نشان می‌دهند که مکمل امگا-۳ می‌تواند درد عضلانی را تا یک‌سوم کاهش دهد و زمان ریکاوری را به طور قابل‌توجهی تسریع کند، که به‌ویژه برای افراد مسن حیاتی است.

برای حداکثر فایده، روزانه ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ میلی‌گرم از EPA و DHA ترکیبی را هدف قرار دهید. سه منبع مؤثر عبارتند از: ماهی‌های چرب صیدشده در طبیعت مانند سالمون و ساردین که ۲-۳ بار در هفته مصرف شوند؛ مکمل‌های مبتنی بر جلبک برای کسانی که از محصولات حیوانی اجتناب می‌کنند؛ یا مکمل‌های روغن ماهی باکیفیت با افزودن ویتامین E، که جذب را افزایش داده و از اکسیداسیون جلوگیری می‌کند.

بهترین ویتامین‌ها برای سلامت پا در سالمندان

۶. زینک (روی): ماده معدنی نگهدارنده عضلات

آن امگا-۳‌ها مبارزان قدرتمندی علیه التهاب هستند، اما فقط بخشی از معما را تشکیل می‌دهند. حتی با تغذیه کامل، بسیاری از افراد مسن با مانعی پنهان روبه‌رو هستند که به طور خاموش قدرتشان را می‌رباید. تا ۳۰ درصد از بزرگسالان مسن از کمبود زینک رنج می‌برند که حفظ قدرت پاها را عملاً غیرممکن می‌کند، بدون توجه به اینکه چقدر پروتئین مصرف می‌کنند یا چقدر ورزش می‌کنند.

وقتی سطح زینک کاهش می‌یابد، توانایی بدن شما برای ساخت بافت عضلانی جدید اساساً متوقف می‌شود. زینک را مانند سرپرست یک کارگاه ساختمانی در نظر بگیرید، بدون آن، تمام بلوک‌های ساختمانی پروتئین بلااستفاده می‌مانند و عضلات شما به تدریج تحلیل می‌روند. این توضیح می‌دهد که چرا برخی افراد مسن رژیم غذایی بی‌نقصی دارند اما همچنان هر سال پاهایشان ضعیف‌تر می‌شود.

تأثیر آن شگفت‌انگیز است. تحقیقات نشان می‌دهد افراد مسنی که کمبود زینک دارند، تا ۴۰ درصد قدرت عضلانی کمتری نسبت به کسانی که سطوح بهینه دارند، دارند. این تفاوت چشمگیر به این دلیل رخ می‌دهد که زینک نقش حیاتی در تولید تستوسترون و هورمون رشد (که برای حفظ عضلات در مردان و زنان بالای ۵۰ سال ضروری است) ایفا می‌کند.

برای حفظ پاهای قوی، روزانه ۱۵ تا ۳۰ میلی‌گرم زینک را هدف قرار دهید. قوی‌ترین منابع غذایی شامل صدف (که بیش از هر غذای دیگری در هر وعده زینک دارد)، گوشت گاو علف‌خوار، و دانه‌های کدو تنبل است. هنگام استفاده از مکمل، به دنبال زینک پیکولینات یا زینک سیترات باشید که جذب بهتری نسبت به سایر اشکال دارند. همیشه زینک را با مس مصرف کنید، زیرا این مواد معدنی به طور هم‌افزا در بدن کار می‌کنند و از عدم تعادل‌های مضر جلوگیری می‌کنند.

۷. ویتامین K۲: هدایت‌کننده کلسیم

در حالی که مکمل زینک برای قدرت عضلانی حیاتی است، یک ماده مغذی دیگر وجود دارد که نقش مهم اما اغلب نادیده گرفته‌شده‌ای در حفظ تحرک پاهایتان ایفا می‌کند. آیا تا به حال فکر کرده‌اید چرا برخی افراد سال‌ها با دقت مکمل کلسیم مصرف می‌کنند اما همچنان از شکستگی استخوان رنج می‌برند؟ قطعه گمشده این پازل، ویتامین K۲ است.

اکثر مکمل‌های کلسیم با خطری پنهان همراه هستند. بدون مقدار کافی ویتامین K۲، کلسیمی که مصرف می‌کنید لزوماً به استخوان‌هایتان که به آن نیاز دارند نمی‌رسد. در عوض، ممکن است در شریان‌ها، مفاصل و سایر بافت‌های نرم رسوب کند. این یک پارادوکس خطرناک ایجاد می‌کند، استخوان‌ها ضعیف می‌شوند در حالی که شریان‌ها سفت می‌شوند.

علم پشت این موضوع شگفت‌انگیز است. ویتامین K۲ پروتئین‌های خاصی در بدن شما، به‌ویژه استئوکلسین و پروتئین ماتریکس Gla را فعال می‌کند. این پروتئین‌ها را مانند مدیران ترافیک در نظر بگیرید، آن‌ها اطمینان می‌دهند که کلسیم به استخوان‌های شما منتقل شود و از رسوب آن در جاهایی که نباید باشد جلوگیری می‌کنند. ویتامین D جذب کلسیم را افزایش می‌دهد، در حالی که منیزیم به تبدیل ویتامین D به شکل فعال آن کمک می‌کند و تضمین می‌کند که کلسیم به درستی استفاده شود. این مکانیسم برای حفظ تراکم استخوان و جلوگیری از سفتی که بسیاری صرفاً به “پیری” نسبت می‌دهند، ضروری است.

تحقیقات قانع‌کننده است، یک مطالعه برجسته نشان داد که مکمل ویتامین K۲ خطر شکستگی را در زنان یائسه تا ۸۰ درصد کاهش می‌دهد بسیاری از افراد مسن که مصرف K۲ خود را افزایش می‌دهند گزارش می‌دهند که پاهایشان سبک‌تر شده، ثباتشان بهبود یافته و درد کمتری به‌ویژه در زانوها و کمر احساس می‌کنند.

برای بهترین نتیجه، روزانه ۱۰۰ تا ۲۰۰ میکروگرم ویتامین K۲ را هدف قرار دهید. به‌ویژه به دنبال شکل MK-۷ باشید که در بدن شما مدت بیشتری فعال می‌ماند نسبت به نوع MK-۴. بهترین منابع طبیعی شامل ناتو (محصول تخمیرشده سویا)، کره پرورش‌یافته با علف، و پنیرهای کهنه مانند گودا است.

بهترین ویتامین‌ها برای سلامت پا در سالمندان

۸. سلنیوم: محافظ سلولی

فراتر از هدایت صحیح کلسیم به استخوان‌ها، تهدید نامرئی دیگری وجود دارد که پاهایتان را ضعیف می‌کند و اکثر پزشکان هرگز به آن اشاره نمی‌کنند. سلول‌های عضلانی شما روزانه با هزاران حمله اکسیداتیو مواجه می‌شوند (مشابه زنگ‌زدگی که به تدریج فلز را ضعیف می‌کند) اما یک ماده معدنی می‌تواند تفاوت بین کاهش تحرک و حفظ قدرت تا دهه ۹۰ زندگی‌تان باشد.

این تخریب سلولی زمانی رخ می‌دهد که رادیکال‌های آزاد (مولکول‌های ناپایداری که در طی متابولیسم طبیعی تولید می‌شوند) به غشای سلول‌های عضلانی شما حمله می‌کنند. بدون محافظت مناسب، این حملات پیری عضلات پاهایتان را تسریع می‌کنند و منجر به ضعف و عدم ثبات می‌شوند. اینجا جایی است که سلنیوم به کمک می‌آید.

آنچه بسیاری نمی‌دانند این است که سلنیوم همچنین نقش حیاتی در عملکرد تیروئید ایفا می‌کند. تیروئید شما متابولیسم و تولید انرژی در سراسر بدن، از جمله عضلات پاهایتان را تنظیم می‌کند. وقتی سطح سلنیوم پایین باشد، تیروئید نمی‌تواند به‌طور مؤثر هورمون‌ها را به شکل فعالشان تبدیل کند و عضلات شما کم‌قدرت و کند می‌مانند.

خبر خوب؟ شما به مقدار شگفت‌انگیز کمی سلنیوم برای دیدن فواید قابل‌توجه نیاز دارید. روزانه ۱۰۰ تا ۲۰۰ میکروگرم را هدف قرار دهید، که می‌توانید تنها از دو عدد آجیل برزیلی ( قوی‌ترین منبع طبیعی سلنیوم) به دست آورید. برای حداکثر محافظت، سلنیوم را با ویتامین E جفت کنید، زیرا این مواد مغذی به‌صورت هم‌افزا برای محافظت از سلول‌های شما در برابر آسیب اکسیداتیو کار می‌کنند.

سوالات متداول درباره ویتامین برای پاهای قوی

۱. چقدر طول می‌کشد تا تاثیر ویتامین‌ها روی قدرت پاها مشخص شود؟

کاهش گرفتگی و افزایش انرژی ممکن است در دو هفته دیده شود، اما بهبود قابل‌توجه قدرت معمولاً در یک ماه رخ می‌دهد.

۲. آیا می‌توانم همه این ویتامین‌ها را از غذا دریافت کنم؟

بله، غذاهایی مثل ماهی چرب، دانه کدو تنبل، صدف، ناتو و آجیل برزیلی منابع خوبی هستند، اما مکمل‌ها می‌توانند کمبودها را جبران کنند.

۳. آیا مصرف این ویتامین‌ها عوارض جانبی دارد؟

در دوزهای توصیه‌شده معمولاً ایمن هستند، اما مصرف بیش از حد ممکن است مشکلاتی ایجاد کند. همیشه با پزشک مشورت کنید.

۴. چگونه این ویتامین‌ها را به رژیم روزانه‌ اضافه کنیم؟

یک پروتکل ساده شامل روغن کبد ماهی (ویتامین D))، مخمر تغذیه‌ای B۱۲) و دانه کدو تنبل (منیزیم) است.

۵. چرا پاهایم با وجود ورزش همچنان ضعیف هستند؟

کمبود مواد مغذی مثل زینک یا B۱۲ ممکن است مانع ساخت عضله یا عملکرد عصبی مناسب شود.

۶. آیا این ویتامین‌ها برای افراد زیر ۵۰ سال هم مفیدند؟

بله، هر کسی که ضعف پا یا گرفتگی دارد می‌تواند از این مواد مغذی بهره ببرد، اما دوزها ممکن است متفاوت باشد.

جمع بندی

این هشت ماده مغذی (ویتامین D، منیزیم، B۱۲، کلاژن، امگا-۳، زینک، K۲ و سلنیوم) به‌صورت هم‌افزا پاهایتان را تقویت می‌کنند: از ساخت عضله و جلوگیری از گرفتگی تا بازسازی بافت و محافظت سلولی. با تمرکز بر این مواد، بسیاری از سالمندان در عرض دو هفته گرفتگی کمتر و انرژی بیشتری را تجربه می‌کنند و در یک ماه قدرتشان بهبود می‌یابد. کافی است روزانه روغن کبد ماهی برای D ، مخمر تغذیه‌ای برای B۱۲ و دانه کدو تنبل (برای منیزیم) مصرف کنید. ضعف پا نشانه کمبود مواد مغذی است، نه پیری؛ با این ویتامین‌ها می‌توانید قدرت و تحرک را بازگردانید.

وقت گذرانی زوجین؛ کلید روابط سالم و پایدار

وقت گذرانی زوجین با هم یکی از موضوعات مهم در روابط زناشویی است که تأثیر بسیاری بر سلامت روانی و عاطفی افراد دارد. این زمان‌های مشترک می‌توانند به تقویت ارتباطات و کاهش تنش‌ها کمک کنند.

در دنیای امروزی که هر فرد به دنبال موفقیت‌های فردی و شغلی خود است، بسیاری از زوجین وقت کافی برای یکدیگر نمی‌گذارند. این موضوع می‌تواند در درازمدت به مشکلاتی در روابط آن‌ها منجر شود. در این مقاله به اهمیت وقت گذرانی زوجین با هم و تأثیرات مثبت آن بر روابط زناشویی خواهیم پرداخت.

– ایجاد ارتباط عمیق‌تر

یکی از مهم‌ترین فواید وقت گذرانی با هم، تقویت ارتباط عاطفی و معنوی بین زوجین است. در زندگی روزمره، بسیاری از مسائل و نگرانی‌ها می‌توانند موجب فاصله گرفتن عاطفی زوجین شوند. وقتی که وقت بیشتری با هم می‌گذرانید، فرصت دارید تا احساسات، افکار و دغدغه‌های یکدیگر را درک کنید و به یکدیگر نزدیک‌تر شوید. این ارتباط نزدیک باعث تقویت اعتماد و محبت متقابل می‌شود.

– کاهش استرس و تنش‌ها

زندگی روزمره پر از استرس‌ها و مشکلات است که می‌تواند بر روابط زناشویی تأثیر بگذارد. وقتی زوجین با هم وقت می‌گذرانند، به راحتی می‌توانند از این استرس‌ها صحبت کنند و از حمایت عاطفی یکدیگر بهره‌مند شوند. این زمان مشترک می‌تواند به عنوان یک منبع آرامش و تجدید انرژی عمل کند و زوجین را قادر سازد تا با مشکلات زندگی مقابله کنند.

– ایجاد خاطرات مشترک

وقتی زوجین با هم وقت می‌گذرانند، فرصت دارند تا لحظات خوشی را با یکدیگر تجربه کنند. این لحظات خوش به یادگار می‌مانند و می‌توانند به عنوان خاطرات مشترک در طول زمان، روابط آن‌ها را محکم‌تر کنند. این خاطرات نه تنها لذت‌بخش هستند، بلکه به ایجاد احساس تعلق و ارتباط بیشتر کمک می‌کنند.

– افزایش احساس امنیت و حمایت

یکی از اساسی‌ترین نیازهای انسان، احساس امنیت و حمایت است. وقتی زوجین وقت زیادی با هم می‌گذرانند، این احساس امنیت به وجود می‌آید که طرف مقابل همیشه در کنار شماست و شما می‌توانید به او اعتماد کنید. این حمایت متقابل به زوجین کمک می‌کند تا در مواقع سخت زندگی احساس تنها نبودن داشته باشند و بتوانند مشکلات را به راحتی کنار هم حل کنند.

– حفظ تفاهم و احترام

وقت گذرانی با هم نه تنها به تقویت ارتباط عاطفی کمک می‌کند، بلکه موجب حفظ تفاهم و احترام متقابل می‌شود. وقتی زوجین با یکدیگر صحبت می‌کنند و به یکدیگر گوش می‌دهند، فرصتی برای حل مشکلات و رفع سوءتفاهم‌ها پیدا می‌کنند. این موضوع باعث می‌شود که احترام و ارزش متقابل در رابطه حفظ شود و روابط بهبود یابد.

– پیشگیری از بی‌توجهی و بی‌علاقگی

یکی از تهدیدات جدی برای روابط زناشویی، بی‌توجهی و بی‌علاقگی به یکدیگر است. در صورتی که زوجین زمان کافی برای یکدیگر نگذارند و تنها به امور روزمره و کارهای فردی خود مشغول باشند، ممکن است احساس کنند که دیگر به هم علاقه ندارند یا از یکدیگر دور شده‌اند. اما با گذراندن وقت با هم و انجام فعالیت‌های مشترک، این احساسات منفی از بین می‌روند و روابط دوباره شکوفا می‌شود.

– تقویت روحیه همکاری و تیمی

زندگی زناشویی به نوعی شبیه به یک تیم است که هر یک از اعضای آن نقش خاص خود را ایفا می‌کند. وقتی زوجین وقت بیشتری با هم می‌گذرانند، این امکان را پیدا می‌کنند که در فعالیت‌های مختلف همکاری و به یکدیگر کمک کنند. این روحیه همکاری نه تنها در مسائل روزمره بلکه در مواجهه با چالش‌های بزرگ زندگی نیز بسیار مؤثر است.

– ارتقاء رشد فردی

به گزارش وب گاه بیتوته، زوجین با گذراندن وقت با یکدیگر می‌توانند به یکدیگر در رشد فردی نیز کمک کنند. با داشتن حمایت‌های معنوی و عاطفی از طرف یکدیگر، هر یک از افراد می‌تواند به هدف‌ها و آرزوهای شخصی خود برسد. این رشد فردی به نوبه خود می‌تواند به بهبود کیفیت رابطه زناشویی کمک کند، زیرا هر فردی که در مسیر رشد و پیشرفت باشد، اعتماد به نفس بیشتری دارد و روابط بهتری برقرار می‌کند.

راهکارهایی برای مقابله با پرخوری عصبی

همه ما لحظاتی را تجربه کرده ‌ایم که در اوج استرس یا احساسات منفی بی ‌اختیار به سراغ غذا می رویم؛ بدون این که واقعاً گرسنه باشیم. این رفتار که پرخوری عصبی یا پرخوری هیجانی نامیده می شود، به یکی از چالش ‌های رایج زندگی مدرن تبدیل شده است.

استرس ‌های روزمره، فشارهای کاری و عاطفی یا حتی بی‌ حوصلگی، همه و همه می ‌توانند ما را به سمت پرخوری سوق دهند. این شیوه خوردن اگر به عادت تبدیل شود، به مشکلات جدی جسمی و روحی منجر خواهد شد. اما خبر خوب این است که با شناخت این رفتار و استفاده از راهکارهای مناسب، می ‌توانیم کنترل بیشتری بر رفتارهای غذایی خود داشته باشیم و به جای پرخوری عصبی، از روش‌ های سالم ‌تر برای مقابله با احساسات منفی خود استفاده کنیم.

پرخوری عصبی چیست؟

پرخوری عصبی به حالتی اطلاق می‌ شود که فرد به دلیل استرس، اضطراب، خشم یا دیگر احساسات منفی به خوردن روی می ‌آورد. این رفتار در طولانی مدت می ‌تواند منجر به بروز مشکلات جسمی (مانند اضافه وزن و بیماری‌ های مرتبط با آن) و همچنین مشکلات روانی (نظیر احساس گناه و افسردگی) شود. برای مقابله با این نوع اختلال نیاز است مجموعه ای از روش ها همچون راهکارهای روانشناختی، تغییرات سبک زندگی و حمایت محیطی را دنبال کرد.

از مهم ترین راهکارها برای مقابله با پرخوری عصبی می توان به این موارد اشاره کرد:

نقش موثر شناسایی محرک ‌ها در پرخوری عصبی

اولین قدم برای مقابله با پرخوری عصبی، شناسایی محرک‌ ها و عوامل ایجادکننده این رفتار است. هر فرد ممکن است محرک ‌های متفاوتی داشته باشد؛ برای مثال، بسیاری از افراد زمانی که دچار استرس می ‌شوند، به غذا پناه می ‌برند. گاهی اوقات عصبانیت، غم، تنهایی یا بی ‌حوصلگی نیز می ‌تواند فرد را به خوردن هیجانی سوق دهد. همچنین برخی از افراد در موقعیت‌ های اجتماعی یا در زمان تنهایی به خوردن بیش از حد روی می ‌آورند. برای شناسایی این محرک ‌ها، نوشتن عادات غذایی به صورت روزمره می ‌تواند بسیار مفید باشد. فرد می ‌تواند یادداشت کند که در چه زمان‌ هایی و به چه دلایلی به غذا خوردن روی آورده است. این کار به فرد کمک می ‌کند تا الگوهای رفتاری خود را بهتر بشناسد.

یادداشت کردن روزانه نقش موثری در اصلاح عادات غذایی دارد.

تقویت مهارت ‌های مدیریت استرس

استرس یکی از عمده ‌ترین علل پرخوری عصبی محسوب می شود. بنابراین مدیریت استرس نقش مهمی در کنترل این رفتار دارد. تمرین‌ های آرام ‌سازی مانند مدیتیشن، یوگا، تنفس عمیق و تمرینات ذهن ‌آگاهی    (Mindfulness)  می‌ توانند به کاهش سطح استرس و در نتیجه کنترل پرخوری عصبی کمک کنند. مدیتیشن ذهن ‌آگاهی به فرد این امکان را می دهد تا بهتر به احساسات و نیازهای واقعی بدن خود گوش دهد و به جای واکنش سریع به محرک ‌ها، آن ها را بررسی کند. ورزش منظم یکی از بهترین روش ها برای کاهش استرس است. فعالیت‌ های ورزشی به ترشح اندورفین ‌ها (هورمون ‌های شادی ‌بخش) کمک می ‌کنند. این امر نقش چشمگیری در بهبود روحیه و کاهش استرس دارد.

تمرینات ورزشی یکی از بهترین روش های مقابله با اختلالات خوردن به شمار می آیند.

تنظیم خواب و استراحت کافی

خواب ناکافی و خستگی می ‌تواند میزان استرس را افزایش دهد و کنترل خوردن را دشوارتر کند. مطالعات نشان داده است که کمبود خواب می ‌تواند بر هورمون ‌های تنظیم ‌کننده اشتها (گرلین و لپتین) تأثیر بگذارد و موجب افزایش میل به خوردن شود. بنابراین، تنظیم خواب کافی (حدود ۷-۸ ساعت در شبانه ‌روز) یکی از راهکارهای مهم در کاهش پرخوری عصبی است.

تنظیم ساعت خواب برای کاهش پرخوری

کنترل پرخوری عصبی با تنظیم برنامه غذایی سالم

داشتن یک برنامه غذایی منظم و متعادل می ‌تواند از پرخوری عصبی پیشگیری کند. برای تنظیم این برنامه غذایی می ‌توان به موارد زیر توجه کرد:

مصرف مواد غذایی سالم و مغذی: خوردن مواد غذایی که سرشار از فیبر، پروتئین و چربی ‌های سالم هستند، به افزایش احساس سیری و کاهش میل به خوردن ناگهانی کمک می کنند. سبزیجات، میوه‌ ها، غلات کامل، پروتئین‌ های گیاهی و حیوانی از جمله این مواد غذایی به شمار می آیند.

پرهیز از غذاهای فرآوری ‌شده و قندی: این غذاها اغلب باعث افزایش سریع قند خون و سپس افت ناگهانی آن می ‌شوند. این وضعیت می ‌تواند میل به خوردن‌ های هیجانی را افزایش دهد.

خوردن وعده‌ های غذایی منظم: خوردن وعده‌ های منظم و میان ‌وعده‌ های سالم می ‌تواند از گرسنگی ناگهانی جلوگیری کند. اگر بدن در طول روز به طور مرتب تغذیه شود، احتمال پرخوری کاهش می یابد.

ایجاد راهکارهای جایگزین برای مقابله با احساسات منفی

یکی از مشکلات اصلی پرخوری عصبی، ناتوانی در مواجهه صحیح با احساسات منفی است. برای مقابله با این مشکل، باید راهکارهای جایگزینی برای مدیریت این احساسات پیدا کرد. برخی از این راهکارها عبارتند از:

صحبت با یک دوست یا مشاور: زمانی که فرد احساس ناراحتی یا اضطراب می ‌کند، بهتر است به جای غذا خوردن با یک فرد قابل اعتماد صحبت کند و احساسات خود را با او در میان بگذارد.

انجام فعالیت ‌های لذت ‌بخش: شرکت در فعالیت ‌های خلاقانه یا سرگرم ‌کننده مانند نقاشی، موسیقی، پیاده‌ روی یا هر فعالیت دیگری که باعث لذت و کاهش استرس شود، می ‌تواند به جلوگیری از خوردن هیجانی کمک کند.

نوشتن احساسات: نوشتن درباره احساسات و تجربیات منفی به فرد کمک می‌ کند تا با آن ها روبرو شود و به جای پناه بردن به غذا، به شیوه‌ ای سالم ‌تر احساسات منفی را مدیریت نماید.

تمرین مهارت ‌های ذهن ‌آگاهی در خوردن

یکی از روش ‌های مؤثر در کنترل پرخوری عصبی، تغذیه آگاهانه یا ذهن‌آگاهی در خوردن است. در این روش، فرد به جای خوردن سریع و بدون توجه به غذا، به فرآیند خوردن خود توجه بیشتری می ‌کند. در این روش باید سعی شود غذا به آرامی و با لذت خورده شود و هر لقمه به طور کامل جویده شود. همچنین لازم است به سیگنال‌ های گرسنگی و سیری بدن گوش داده شود و زمانی که فرد احساس سیری کرد، بلافاصله خوردن را متوقف کند. در آخر این که باید از خوردن در حال انجام فعالیت ‌های دیگر مانند تماشای تلویزیون، کار کردن یا استفاده از تلفن همراه پرهیز شود تا تمرکز بر روی فرآیند خوردن افزایش یابد.

درخواست کمک حرفه ‌ای برای مقابله با پرخوری عصبی

اگر پرخوری عصبی شدید یا مزمن باشد و فرد نتواند با راهکارهای ساده آن را کنترل کند، مراجعه به یک متخصص تغذیه یا روانشناس می‌ تواند بسیار کمک‌ کننده باشد. این افراد می‌ توانند از تکنیک‌ های روان ‌درمانی مانند درمان شناختی – رفتاری (CBT) یا دیگر روش‌ های مشاوره ‌ای استفاده کنند. به این ترتیب، فرد می تواند با مشکلات عاطفی و روانی خود به طور مؤثرتری روبرو شود و الگوهای رفتاری ناسالم خود را تغییر دهد.

اجتناب از محرک ‌های غذایی

در بسیاری از موارد، دیدن یا در دسترس بودن غذاهای ناسالم می ‌تواند عامل مهمی برای پرخوری عصبی باشد. یکی از راهکارهای مؤثر، پرهیز از نگهداری غذاهای ناسالم در خانه است. در عوض می‌ توان خوراکی ‌های سالم و مفید را جایگزین کرد. همچنین، بهتر است از خرید مواد غذایی در شرایطی که فرد احساسات منفی یا استرس دارد، خودداری شود.

پرخوری عصبی یک چالش جدی است که می ‌تواند به سلامتی جسمی و روانی فرد آسیب برساند. اما با استفاده از راهکارهای مختلف، توجه به نیازهای عاطفی و انتخاب روش ‌های سالم برای مقابله با احساسات منفی می ‌توان از این نوع رفتار پیشگیری کرد.