نان

میناب ، استان هرمزگان ، سال هزارو سیصد و شصت یا حتی دورتر – خانه پدر بزرگ

هر روز صبح سر ساعت شش صبح ، آفتاب زده یا نزده ؛ زﻧﯽ ﺳﯿﺎه ﭼﺮده و ﻻﻏﺮ‪، دﺳﺖ ﭘﺴﺮﮐﯽ ﻣﻮﻓﺮﻓﺮی را ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﭘﺎی ﭘﯿﺎده

‫از آن ﻃﺮف ﺷﻬﺮ،از ﺑﺮ رودﺧﺎﻧﻪ و ﺑﺎﻏﺎت راه ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ارﺑﺎب و ﺑﯽ ﺑﯽ ‪.

‫ﻣﯽ آﻣﺪ دم اﯾﻮان ،روی ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﻪ ای ﭼﻮﺑﯽ ﻣﯿﻨﺸﺴﺖ‪ ،ﺑﺴﺎط اش را ﭘﻬﻦ ﻣﯿﮑﺮد و ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ﺑﺎﺳﺮﻋﺘﯽ ﮐﻪ از آن ﻫﯿﮑﻞ ﻧﺤﯿﻒ و

‫ﻻﻏﺮ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد؛ ﺧﻤﯿﺮ ﻧﺎن درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮد‪ .ﭘﺴﺮک ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻢ وردﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ ،ﮔﺎﻫﯽ آب ﻣﯽ آورد ‪ ،ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺗﻐﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ

‫ﺳﻔﺎﻟﯽ را ‪.

‫ﺧﻤﯿﺮ ﮐﻪ آﻣﺎده ﻣﯿﺸﺪ‪ ،ﺗﺎﺑﻪ ﭼﺪﻧﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ را روی ﭼﺮاغ ده ﻓﺘﯿﻠﻪ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ داغ ﺷﺪن ﺗﺎﺑﻪ‪ ،ﺧﻤﯿﺮ را ﺑﺎزی ﻣﯿﺪاد ‪.

‫ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﻧﺎن ﭘﺨﺘﻦ و ﻣﻦ از ﮔﻮﺷﻪ اﯾﻮان ﯾﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﺧﻮاب آﻟﻮد و ﺣﯿﺮت زده‪ ،ﻣﯿﺪﯾﺪم ﮐﻪ

‫ﭼﻄﻮر و ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﻬﺎرﺗﯽ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎی ﻻﻏﺮ و ﺳﯿﺎه ﭼﺮده اش را ﻓﺮو ﻣﯿﮑﻨﺪ داﺧﻞ ﺗﻐﺎر ﺳﻔﺎﻟﯽ و ﻣﺸﺘﯽ ﺧﻤﯿﺮ در ﻣﯽ آورد وﺗﺎﻻﭘﯽ

‫ﻣﯽ اﻧﺪازد روی ﺗﺎﺑﻪ داغ و در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎی ﺗﺮ وﻓﺮزش آﻧﺮا ﻧﺎزک ﺗﺮ از ﻧﺎن ﻟﻮاش ﭘﻬﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ‪ ،ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن

‫ﺳﺮﻋﺖ ‪،از ﻇﺮف ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻤﯽ روﻏﻦ ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﻗﺎﺷﻘﯽ ﭼﻮﺑﯽ ﻣﯿﻤﺎﻟﯿﺪ روی ﻧﺎن و ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻏﯽ روﯾﺶ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ و بعد چند قطره مهیاوه که بوی ﺗﻨﺪ ﺧﺮدل و ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯿﺪاد‪ ،روﯾﺶ ﻣﯿﭙﺎﺷﯿﺪ ‪ ،ﻧﺎن و روﻏﻦ و ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ و ﻣﻬﯿﺎوه در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ ‫ﺛﺎﻧﯿﻪ روی ﺗﺎﺑﻪ‪ ،ﺟﻠﺰ و وﻟﺰ ﮐﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه و اﺷﺘﻬﺎ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﺸﺪ ‪ .زن دﻫﻬﺎ ﻧﺎن ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﯽ ﻟﺤﻈﻪای درﻧﮓ ﻣﯽ ﭘﺨﺖ‪ .ﻧﺎن “ﺗﻮ ُﻣﺸﯽ” ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ای ﮐﺎﻣﻞ ‪ ،ﺑﺎ ﻃﻌﻤﯽ ﺟﺎدوﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﯿﺒﺮد ﺑﻪ آﻧﺴﻮی درﯾﺎ ﻫﺎ ‪ ،ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻨﻬﺎی اﺳﺮار آﻣﯿﺰی در ﮔﺮم ﺗﺮﯾﻦ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﺎط دﻧﯿﺎ‪.

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎ‪ ،ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ “ﺗﻮ ُﻣﺸﯽ” ﻫﺎ را ﻣﯿﺒﻠﻌﯿﺪم‪ ،ﺑﻪ زن و ﮔﯿﺴﻮان ﺳﯿﺎه ﻣﺠﻌﺪش ‪ ،دﺳﺘﻬﺎی ﭼﺎﺑﮏ و ﺣﺮﮐﺎت رﻗﺺ

‫ﻣﺎﻧﻨﺪش ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺨﺘﻦ ﻧﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم‪.

‫ﮔﺎه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎرش و ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ‪:

‫ ﯾﺎدم ﺑﺪه ﭼﻄﻮر ﻧﺎن ﺑﭙﺰم!‫ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ﺑﯿﺼﺪا و ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ای روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪:

دُﺧﺖ ﺑﯽ ﺑﯽ‪ ،ﺗﻮ ﻧﺎ ُﺗﻨﯽ‪ .دَ س خو اﺳﻮزﻧﯽ! (دﺧﺘﺮ ﺑﯽ ﺑﯽ‪ ،ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ دﺳﺘﺖ رو ﻣﯿﺴﻮزوﻧﯽ !)

‫ﺑﻌﺪ اﺻﺮار ﻣﺮا ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ ‪،ﭼﺸﻤﮑﯽ ﻣﯿﺰد و ﻣﯿﮕﻔﺖ ‪:

‫ َﺗﻤﻦ ﮐﻪ ﺑﻮ‪ ،ﺑُﺪُ ﯾﺎدت َادَم

(‪ ﺗﻤﻮم ﮐﻪ ﺷﺪ ﺑﯿﺎ ﯾﺎدت ﻣﯿﺪم) ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﭘﺨﺖ ﻧﺎﻧﻬﺎ‪ ،ﺑﺎ ﮐﻤﮏ زن‪ ،آﻫﺴﺘﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﺗﮑﻪ ﺧﻤﯿﺮ را روی ﺗﺎﺑﻪ ﻧﯿﻢ ﮔﺮم ﭘﻬﻦ ﻣﯿﮑﺮدم ،اﻣﺎ ﺑﻪ آن ﻧﺎزﮐﯽ و ﯾﮑﺪﺳﺘﯽ در ﻧﻤﯽ آﻣﺪ ﮐﺞ و ﮐﻮﻟﻪ و ﮐﺖ و ﮐﻠﻔﺖ ﻣﯿﺸﺪ؛ زن اﻣﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻣﯿﮑﺮد‪:

‫ﺟﯽ ولله ! ﮐُﺮﺑُﻦ دﺳﺘﺖ‪ .دﺧﺖ ﺑﯽ ﺑﯽ ! (آﻓﺮﯾﻦ ! ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺖ‪ .دﺧﺘﺮ ﺑﯽ ﺑﯽ !)

 – ﻧﻪ ﺧﺮاب ﺷﺪ !

‫ ُﻧﻢ ﺧﺪا ! ﺑﺮﮐﺖ ﺧﺪا َﻣﮕَﻪ ﺧﺮاب ﺑﻮ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻏﻀﺐ ﻣﻮ َاﮐُﻦ.ﻣﺎﺷﺎلله !

( ﺑﺮﮐﺖ ﺧﺪا رو ﻧﮕﻮ ﺧﺮاب ﺷﺪ ﺧﺪا ﻗﻬﺮش ﻣﯿﮕﯿﺮه!) ‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺪاد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻣﺎدراﻧﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ‪ ﺑﺨﻪ ُﻣﻢ ﻧﻮش  جنتِ

(‪ .ﺑﺨﻮر ﻣﺎدر ﻧﻮش ﺟﺎﻧﺖ)

‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﺎن را ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ روی ﺳﻔﺮه و ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ‪.

‫زن ﻧﻤﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ﭼﻬﺮه اش ﮐﻤﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ‪ ،ﻧﺎن را ﺑﺮﻣﯿﺪاﺷﺖ و ﻣﯿﺒﻮﺳﯿﺪ‪ ،ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ دﻫﺎﻧﺶ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﺴﺎﻃﺶ را ﺟﻤﻊ

‫ﻣﯿﮑﺮد و دﺳﺖ ﭘﺴﺮک ﻣﻮﻓﺮﻓﺮی را ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و از در ﺣﯿﺎط ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﯿﺮون‪ ،زﯾﺮ ﻟﺐ دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ و ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد