لبخند کودکان زیبایی‌های دنیا را برایم یادآوری می‌کند
توانایی ذاتی انسان فراتر از معلولیت است به‌ویژه برای یک مربی کانون پرورش فکری کودک ونوجوان هرمزگان که سال‌ها بدون هیچ نقصی زندگی کرده اما امروز به‌رغم معلولیت شدید همچنان به لبخند و نگاه مهربان کودکان کانون زیبایی‌های دنیا برایش لذت‌بخش می‌شود.
کم توان یا معلول، فردی است که در اثر وجود نقص جسمی یا ذهنی در انجام دادن تمام یا قسمتی از فعالیت‌های عادی زندگی فردی یا اجتماعی ناتوان باشد، این نقص‌ها یا مشکلات ممکن است پیش از تولد و به صورت مادرزادی رخ بدهد یا به صورت اکتسابی در طول زندگی فرد به وقوع بپیوندد.
هرچند براثر تصادف دچار ضایعه نخاعی شده و با واکر پاهایش قادر به حرکت می‌باشد، اما همچنان عاشقانه در عرصه امور فرهنگی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان هرمزگان فعال است.
می‌گوید اجازه بدهید حکایت کوتاهی برایتان تعریف کنم، روزی از گابریل گارسیا مارکز پرسیدند اگر بخواهی کتاب صد صفحه‌ای درباره امید بنویسی چه می‌نویسی گفت: «نود و نه صفحه را خالی می‌گذارم صفحه آخر سطر آخر می نویسم؛ یادت باشه دنیا گرده، هر وقت احساس کردی به آخر رسیدی شاید در نقطه شروع باشی»؛ این جمله را “راضیه سلیمانی‌پور” مربی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان هرمزگان که ۱۰ سال پیش همزمان با چهاردهمین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی به واسطه یک اتفاق و سانحه رانندگی در ماموریت کاری دچار نقص عضو و معلولیت شدید شد، می‌گوید.
او که متولد ماه مهربان و ماه کلاس و درس و مدرسه است اما امروز بعد از ۲۴ سال همچنان سرزنده و پرامید در کانون پرورش فکری به بچه‌های این استان خدمت می‌کند.
وی تاکنون مربی مراکز فرهنگی هنری در فین، بندرلنگه و بندرعباس بوده و از نیروهای موفق استان و مربی نمونه کشوری است که در حوزه نقد و بررسی کتاب، معرفی کتاب، پژوهش و غیره خوش درخشیده و تابستان امسال نیز به پاس خدماتش از وی تقدیر شد.
راضیه سلیمانی‌پور بیان داشت: اوایل کانون را با یک اسم قشنگ می‌شناختم بعدها که بیشتر با کانون و گستردگی فعالیت‌های آن آشنا شدم به خود می‌بالیدم و افتخار می‌کردم که جزیی کوچک از این مجموعه مفید و بزرگ هستم.
وی ادامه داد: در این مدت که در کانون مشغول خدمت به بچه‌ها بودم خیلی‌ها بودند که مشوق من برای طی کردن ادامه راه بودند و عده‌ای هم بودند که مرا تشویق به کناره گیری از خدمت کردند، اما تنها جوابی که به خودم و به آنها داشتم این است که؛ ما زنده به آنیم که آرام نگیریم،موجیم که آسودگی ما عدم ماست.
این مربی موفق در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان هرمزگان با اشاره به تحت‌الشعاع قرار گرفتن فعالیت‌های کانون به واسطه ویروس کرونا نیز گفت: به واسطه شغل و حرفه‌ای که دارم از زمان حضور کرونا این مهمان ناخوانده در کشورمان که شغل ما را نیز تحت‌الشعاع قرار داده به صورت مجازی فعالیت‌های کتابخوانی را انجام می‌دهیم و از این طریق با اعضای کانون در ارتباط هستیم.
سلیمانی‌پور بیان داشت: یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های ما مربیان در از همان ابتدای شروع کرونا، اعضای کتابخانه‌های کانون بود که به دلیل دوری از فضای کتابخانه و فعالیت‌های فرهنگی هنری کانون دچار خستگی و بی‌حوصلگی بشوند.
سلیمانی‌پور گفت: کانون برای این مشکل راه حل خوبی داشت، برگزاری کلاس‌های مجازی برخط کانون نعمت بزرگی برای سرگرم کردن بچه‌ها در خانه بود فعالیت هایی که کودکان بعضی از شهرها در ایام عادی محدودیت‌هایی برای استفاده از آنها داشتند با این روش برطرف شد و این امکان فراهم شد تا کودکان سراسر ایران و حتی کشورهای همسایه بتوانند از آموزش یکسان برخوردار شوند.
وی گفت: کلاس‌هایی که برای اعضای کودک و نوجوان کانون دراین روزها برگزار کردم، کلاس‌هایی بود که احساس کردم نیاز بچه‌هاست به همین دلیل یک دوره کلاس هنرهای دستی را به صورت تلفیقی همراه با قصه‌گویی برای آنها برگزار کردم که خوشبختانه این فعالیت را دوست دارند.
این مربی کانون پرورش فکری هرمزگان عنوان کرد: بعد از این هم اگر عمری بود سعی می‌کنم کلاس‌هایی را برای اعضای کودک و نوجوان برگزار کنم که مهارت‌های زندگی را در آنها تقویت کند و با آموزش کاردستی‌های کاربردی باعث تقویت اعتماد به نفس در بچه‌ها شده و جرقه کارآفرینی را در آنها به وجود بیاورم.
سلیمانی‌پور یادآور شد: چیزی که کتابخانه‌های کانون در روزهای کرونا کم دارد حضور شادی بخش و صدای خنده کودکان بود، دلم می‌خواهد یک بار دیگر خدا فرصت بدهد تا بتوانم به صورت حضوری شاهد چهره معصوم و لبخند زیبای کودکان باشم، زیرا لبخند و نگاه مهربان آنها کودکان به من زیبایی‌های دنیا را یادآوری و لذت زندگی را دو چندان می‌کند.
وی در پایان ضمن قدردانی از تلاش‌های همسر و دو فرزندش که همیشه نقش حامی و همراه را در زندگی دارند، افزود: از مادر عزیزم که به واسطه اتفاقی که در زندگی من افتاد بسیار صبوری کرد و با چشمان همیشه نگران و لبان همیشه دعاگو بدرقه‌ام کرد، حلالیت می‌طلبم.
سازمان ملل متحد سوم دسامبر برابر با ١٣ آذرماه را به عنوان روز جهانی معلولان نام‌گذاری کرده است.