پروانه بیابانی، مادر شعر هرمزگان آسمانی شد

 پروانه بیابانی (از مشهورترین بانوان شاعر خطه هرمزگان) دارفانی را وداع گفت.

وی در سال ۱۳۰۵ شمسی در بندرعباس به دنیا آمد. پدرش بلوچ و مادرش اهل روستاهای اطراف بندرعباس بود.

بانو پروانه بیابانی در دوران کودکی با شعر، داستان و ادبیات آشنا و علاقه مند شد و در سالهای بعد به سرودن غزلیات، مثنوی، دوبیتی و رباعی های فروانی پرداخت.

بیابانی از قدیمی ترین و مشهورترین بانوان ادبی و هنری استان هرمزگان است و کتابهایی در این زمینه از وی به چاپ رسیده است.

ایشان علاوه بر یادگیری قرآن، به شعر و ادب و داستان علاقه‌مند بوده است تا جایی‌ که خودش بیان می کند: در سن ۸ سالگی کتاب‌های (یوسف و زلیخا) و (خرم زیبا) را مطالعه کردم و از آن دوران به بعد سرودن شعر را آغاز کردم.

کتاب‌های پر پروانه شهریور ۱۳۸۹، قفس خاطره‌ها ۱۳۸۷ و در گلستان محبت زخم و نیش خار نیست در سه بخش غزلیات، رباعیات و دوبیتی‌ها به چاپ رسیده است.

بیابانی گرچه سبک کهن را در شعرش دارد؛ ولی روح نوگرای او کلمات را آنقدر صمیمی و با باورهای امروز نزدیک می‌کند که فراموشمان می‌شود که در سبک کهن سیر و سلوک می‌نماییم. وی غزلیات، دوبیتی، مثنوی و رباعی‌های زیادی را سروده است.

نمونه ای از اشعار بانو بیابانی:

خوشا از عشق تو سرشار بودن

به یادت تا سحر بیدار بودن

طبیبم گر تویی دارم تمنا

همیشه لذت بیمار بودن

خوشا در نیمه شبها با تو بودن

به وصفت این دوبیتی ها سرودن

 خوشا دروازه های رحمت تو

به روی هر خطاکاری گشودن

خوشا از عشق تو دیوانه بودن

به آن دیوانگی افسانه بودن

خوشا ای مشعل جاوید هستی

 به پیش درگهت افسانه بودن

روحش شاد و یادش گرامی