شعر هفته – معصومه شفیعی
اولِ راهم ، از اول انتهایم می شوی ؟
تا خودم را گم نکردم ابتدایم می شوی؟
اضطراب کودکی جا مانده ام از مادرش
بین ترس و درد غربت ، آشنایم می شوی؟
از رگ‌گردن به‌من‌نزدیک‌تر بغض‌است‌و بس
خالق لبخند من ، اصلا خدایم می شوی ؟
سینه ام از یاد تو پر شد ، کم آوردم نفس
بین این آشفتگی ،حال و هوایم می شوی؟
گم شده تاریخ در جغرافیای بودنم
سرزمینی بی کسم ،فرمانروایم می شوی؟
دل به دریا یت سپردم ،بی خیال موج ها
کشتی ام لنگر کشیده ،ناخدایم می‌شوی ؟
صد گره خوردم میان پیچ و تاب زندگی
درخودم پیچیده‌ام،مشکل‌گشایم می‌شوی؟
ناجی احساس من ، تنها دلیل خنده ام
شانه‌ی شب گریه های بی‌صدایم می‌شوی ؟