شعر هفته – فرزانه صادقی ( دلاویز)
زمانی
بودی بالِ پرواز
رفتی و از رفتنت،
بالم شکست
کاش می شد
بار دیگر
پرواز کرد
با شوقِ تازه ای،
عشق را آغاز کرد
یک زمانی
عاشقی بی تاب بودم
در هوایِ دیدنِ یار
در هوایِ دیدنِ یار
افسوس که دیگر
هیچ نمانده در من
بالِ پرواز ندارم
غم نشسته در من
غم نشسته در من
من هوایِ بودنت را
دوست دارم
آن همه شوق و اشتیاق
در نگاهت،
دوست دارم
نیست در تو
آن نگاهِ آتشین
آن نگاهِ مهربان
آن نگاهِ بهترین
***
اینجا هیچ چیز قشنگ نیست
شاید اندکی شعر
آرامم کند…
اینجا
هیچ چیز حقیقی نیست
خط می کشم دور تمام باورهای قشنگم…
برای خودم
برای دلم
برای باورهایی که داشتم
برای روزها و لحظه های بی برگشت
برای روزهایم در غربت
برای رفتن های بی بازگشت.